Απόψε οι λέξεις έγιναν πιο φτωχές, απόψε ζούμε μια τραγωδία. Απόψε μείναμε άφωνοι μπροστά στις οθόνες τις τηλεόρασης, νιώσαμε τον πόνο στις καρδίες μας, την οργή, την αγανάκτηση.
Σ’ αυτό το σκοτάδι χάθηκαν συνάνθρωποι μας, χάθηκαν αγωνιστές πυροσβέστες που πάλευαν όχι για ένα κομμάτι ψωμί αλλά για τους συνανθρώπους τους. Απόψε χάθηκαν χωρία και δάση καταστραφήκανε.
Απόψε ο πόνος δεν έχει όρια, δεν χωράει σε ανθρώπινο νου η τραγωδία αυτή και κανείς δεν ξέρει πως το αύριο θα ξημερώσει.
Είμαστε, όσο μπορούμε να είμαστε, μαζί με τους ανθρώπους αυτούς που αγωνίζονται να σώσουν τις ζωές τους, τις οικογένειες τους, το Βοιός τους, τα δάση μας.
Και αναρωτιόμαστε, γιατί, γιατί όλα αυτά.
25 Αυγούστου, 2007 at 8:12 μμ
Κρίμα φίλε Οδυσσέα, πολύ κρίμα για αυτά που βλέπουμε τις τελευταίες δυο μέρες…!
25 Αυγούστου, 2007 at 8:21 μμ
Άστα ρε Πάνο,
Ήμουν σήμερα Υμηττό, και άκουγα τους κατοίκους εκεί να λένε πως τρεις φορές προσπάθησαν φέτος να κάψουν τον Υμηττό και τίποτα δεν έγινε από την πολιτεία για να προστατευθούν αυτές οι περιοχές ενώ όλοι ήξεραν ότι γίνονταν αλλεπάλληλες προσπάθειες να καούν εκείνες οι περιοχές ώστε να οικοδομηθούν στην συνέχεια.
Τι να πω, έλεος ποια.